¦ląskie wspomnienie

Zielonogórscy koszykarze w miniony weekend wygrali pewnie i bez większych problemów we Wrocławiu ze ÂŚląskiem. Dziś na nikim nie robi wraĹźenia taka wygrana. Gdyby Stelmet - opromieniony wygraną w euroligowym meczu w Monachium - przegrał na Dolnym ÂŚląsku, w środowisku taki wynik uznany byłby za sensację. Ot, wygrali, bo wygrać musieli. Niby nic, a jednak pomyślałem sobie: jakich my czasów doĹźyliśmy! Kilkanaście lat temu miałem okazję być na meczu w ówczesnej hali Ludowej - (dziś to ta sama Orbita). ÂŚląsk był wówczas potentatem finansowym, a sportowo wrocławianie lali w polskiej lidze prawie kaĹźdego bijąc się takĹźe w Europie. Wójcik, Zieliński, McNaull, Miglinieks - to były firmy, na które ludzie ciągnęli i to nie tylko we Wrocławiu. Szefem ówczesnego ÂŚląska był znany dziś niekoniecznie ze sportowych aren - Grzegorz Schetyna. Naprzeciwko wielkiego WKS-u (jak pięć tysięcy gardeł zaczęło skandować w hali : "WKS, WKS" - wraĹźenie podobne jak dziś na CRS-ie) szary, biedny kopciuszek - zielonogórski Zastal. Nasi przegrali wtedy astronomicznie wysoko: 52:100.

Przypomniałem sobie tamtą poraĹźkę, bo dziś z perspektywy czasu ówczesny układ sił budzi juĹź tylko uśmiech. Nasi są wielcy, zdaniem niektórych na polską ligę wręcz za potężni. Z drugiej strony ÂŚląsk, który podnosi się z kolan po latach dominacji, a póÄ˝niej latach koszykarskiego niebytu. We Wrocławiu mają wielkie ambicje, by powoli, krok po kroku odtworzyć siłę nawiązującą do tamtego ÂŚląska z lat 90-tych. Dziś jednak takim ÂŚląskiem jest Stelmet. W Ĺźyciu bym nie przypuszczał, ze na przestrzeni zaledwie kilkunastu lat królewicz zamieni się odrywaną rolą z kopciuszkiem. A jednak!

Miażdżąca siła?

Oglądając mecz ze ÂŚląskiem doszedłem do wniosku, Ĺźe - chcąc nie chcąc - w podświadomości koszykarskiego środowiska w Zielonej Górze jest coraz mniej miejsca na pokorę, a coraz więcej pewności siebie. Moc, którą druĹźyna pokazała w Monachium, utwierdziła mnie w przekonaniu, Ĺźe dziś - czy to się komuś podoba czy nie - w Zielonej Górze jest najlepszy zespół w historii. Wiem, Ĺźe kibice wciąż mają sporo wątpliwości: Bo Eyenga wciąż jest nierówny, bo z Barlowem pewnie się poĹźegnamy, a to Hrycaniuk nie spełnia oczekiwań, w druĹźynie nie ma wychowanków itd. To wszystko pewnie prawda, ale jakie ma ona znaczenie dziś? Zespół bez większego wysiłku wygrywa w lidze, potknął się jak dotąd raz, ale chyba tylko dlatego, Ĺźe uvalinowska maszyna była jeszcze nie do końca naoliwiona i nie pracowała na najwyĹźszych obrotach.
 

Stelmet toczy wyrównaną walkę z europejskimi potęgami

 

Stelmet od kilku meczów gra jak równy z równy z potęgami europejskimi, był o krok od sprawienia megasensacji - zwycięstwa w Pireusie. Powetował to sobie choć częściowo - zwyciężając w Niemczech i otwierając sobie drogę do "Top-16". Awans do drugiej rundy będzie szalenie trudny, ale juĹź sam fakt, Ĺźe Stelmet ma realne szanse na to, by pokusić się o szesnastkę w debiutanckim sezonie euroligowym budzi podziw -  ba nawet zachwyt! Jak tu być pokornym i podchodzić do wszystkich rywali z naleĹźytą koncentracją i obowiązkowym szacunkiem? To zadanie trudniejsze, niĹź ogranie co najmniej kilku druĹźyn, które zielonogórskiej plejadzie nie dorastają nawet do pięt.

Jaka przyszłość?

Sezon jest długi. Na razie jesteśmy na samej górze, bo forma wyraÄ˝nie wzrosła. Oczywiście, obniĹźki teĹź naleĹźy się spodziewać, bo nie ma moĹźliwości, by utrzymać równą dyspozycję przez cały sezon - to wręcz niemoĹźliwe. Stała się rzecz zupełnie inna. O koszykówce dziś rozmawiamy z kontekście walki nie z Rosą Radom, lecz z Malagą, a emocje ze spotkań z Kotwicą Kołobrzeg przenosimy na dreszczowiec z Galatasaray Stambuł. Daleko mi do formułowania tezy, Ĺźe jesteśmy w koszykarskim raju, którego nikt nie chce opuszczać. Ale z drugiej strony - jeśli juĹź się tam znaleÄ˝liśmy, musimy mocno uwaĹźać na zakazane owoce. Z wysokiego konia moĹźna szybko spaść, jeśli będziemy jeÄ˝dzić nieuwaĹźnie. MoĹźe to sen. Jeśli tak, chciałbym, aby trwał jak najdłuĹźej.

Maciej Noskowicz